Het skiën wil vandaag weer niet lukken. Het skigebied doet zijn naam Big White eer aan. Het is toch mistig geworden en boven zit je in de wolken, hetgeen het zicht, ondanks de goede skibrillen, ernstig vermindert. Je kunt ook zeggen dat het brailleskiën is. De bijnaam Big Whiteout is duidelijk goed gekozen.
Een whiteout is een meteorologisch verschijnsel, dat vooral in poolgebieden en hooggebergte voorkomt. Het gaat om een bijzondere vorm van helderheid die men bij een combinatie van een besneeuwde bodem en gedempt zonlicht (door bewolking, nevel of sneeuwval) kan waarnemen. Door de sterke maar diffuse reflectie van het zonlicht doet zich een sterke vermindering van contrast voor, waardoor de ganse omgeving gelijkmatig helder lijkt te zijn en de horizon verdwijnt: bodem en lucht gaan naadloos in elkaar over.
We stoppen vroeg en gaan lekker zitten lezen in de White Christal Inn waar we ook geluncht hebben. Later leek het wat op te klaren en hebben we er nog een paar pistes tegenaan gegooid, waarna we weer gelezen hebben. Leuk boek heb ik: De Reiziger van Diana Gabaldon. Dat vond de serveerster van de WCI ook; zij kende het boek ook.
Vanavond waren er 2 pistes verlicht en hebben we de stoute skischoenen weer aangetrokken. Best leuk voor een keer, maar toen het harder ging waaien en het zicht boven wat minder werd hebben we er toch maar voor gekozen te gaan eten. Weer bij de Duitser waar de Duitse serveerster weer helemaal blij was dat we er weer waren en de, eveneens Duitse, eigenaar met een rode koksmuts op prettig gestoord de klanten entertainde.
