Om half 10 kwam Leanne, de zus van Pat, zeggen dat het een half uurtje later werd. Om 10 uur ging het echt beginnen. We kregen de sleutels en een korte uitleg en een kladje waarop stond hoe we op de trail moesten komen en de mededeling dat ze over een uurtje ook wel boven zouden komen. Daar gingen we dan. Jan chauffeur en ik passagier. Nu valt het besturen van zo'n ding bepaald niet mee, maar ook het passagier zijn is werken. Je moet je goed vasthouden en niet tegenwerken in de bochten. Helaas strandden we na zo'n 200 meter. Muurvast in de sneeuw, niet voor- of achteruit te krijgen. Gelukkig stond er een aantal snowmobielers (die van die Harleyclub van het ontbijt waarschijnlijk) vlakbij en die hebben ons er uitgetild. Ze lagen wel helemaal in een deuk, maar waren erg vriendelijk. Eenmaal op het pad ging het een stuk beter. Eerst bergop en dan boven de Bezansontrail en daarna de Viedemanntrail. Vooral die laatste was erg mooi. Boven stond ook een cabin van de plaatselijke snowmobielclub met een barbecue buiten en hoewel Leanne had gezegd dat we daar wat konden gaan eten, voelden we ons daar toch niet echt op ons gemak. Dus gingen we nog maar een rondje en na zo'n 50 km zijn we weer teruggegaan. We troffen Leanne achter het kantoor aan, maar ze had geen tijd om af te rekenen, dat kwam vanavond wel. Wat een vertrouwen in een stel stomme toeristen!
's Middags hebben we Revelstoke verkend. Leuk plaatsje, maar klein en uitgestorven op zondagmiddag. Dus ergens naar binnen gegaan voor een kleine lunch. Fout: in dit land kennen ze geen kleine broodjes en dus eindigden we weer met een enorm ding.
In The Peak's lekker gelezen en 's avonds gegeten. Dit maal keurig in het restaurant, wat toch minder leuk was dan op de bank. Vanmiddag waren we bij het snowmobielen boven op de berg de kok al tegen gekomen en die had toen beloofd dat hij lekker voor ons zou koken. Daar heeft hij zich aan gehouden. Daarna weer wat lezen en gewacht op Leanne om af te rekenen, maar wie er ook kwam, geen Pat of Leanne.
