De reis gaat erg snel, maar de omgeving is niet echt mooi. Naarmate we dichter bij Kamloops komen, wordt het zelfs een beetje armoedig. Rommelige boerderijtjes en grote houtverwerkingsbedrijven. Er wordt hier veel aan bosbouw gedaan. We zagen wel vanuit de auto een bald eagle: de grote adelaar die het symbool van de USA is. Een geweldig gezicht. Er ligt ook vrijwel nergens sneeuw en we maken ons een beetje zorgen. We zijn hier tenslotte toch voor de wintersport.
Om 1 uur komen we al in Sun Peaks aan. Vlak voor Sun Peaks nog steeds geen sneeuw, maar eenmaal bij het dorp ligt er gelukkig plenty. Het is een leuk dorpje, helemaal nieuw, slechts een paar jaar oud. Het is een soort kruising tussen Oostenrijk en Disneyland.
We hebben eerst wat rondgelopen en hebben toen bij Masa's gegeten. Prima burger en in bekende hoeveelheden. Daarna hebben we ingecheckt bij de Sun Lodge.
Dat was een belevenis. Het is een klein hotel met slechts 5 kamers met Japanse eigenaren. Eigenlijk is het meer een bed en breakfast. Eerst moesten we bij de voordeur onder een Japans wandkleed doorkruipen.
We zagen een oudere Japanse dame, die toen ze ons zag schichtig weg vluchtte, waarschijnlijk om haar man te roepen. Toen de vermoedelijke eigenaar bij de balie verscheen, bleek hij nogal gebrekkig Engels te spreken en daar onze naam in Nederland al niet altijd als eenvoudig ervaren wordt konden we ons voorstellen dat hij er ook moeite mee had. Nadat we het aangewezen hadden op zijn briefje ging er een wereld voor hem open. Helemaal blij riep hij een naar het Japans verbasterde versie van onze naam. Nu heten we toch echt anders, maar met wat fantasie kom je een eind. Het leverde ons in elk geval een kamer op waar we nog even hartelijk na gelachen hebben. Alles ziet er even keurig uit maar het is wel gehorig. Blijkbaar ligt onze kamer recht boven de keuken, want we hoorden ruim gekletter van potten en pannen.
We zijn maar weer even gaan wandelen op zoek naar een restaurant voor de avond. Er is hier keus genoeg. Maar eerst was het tijd voor een biertje in de Stube.
Het eten in de Powderhounds is ons goed bevallen. Het was lekker, het was een gezellige tent en we zaten nu eens niet alleen. Het was helemaal vol.
Na het eten nog getracht een paar bladzijden te lezen, maar ondanks het lawaai vielen de ogen toch steeds dicht. Om 22 uur was het gelukkig helemaal stil.
