Om half 10 stonden we boven op de berg en maakten we kennis met onze Sun-guide Dick. Een aardige 50-er. Na een paar afdalingen sloot Eva zich bij ons aan. Een dame op leeftijd, tweede helft 60, maar meer richting 70 schatten wij. Ze kwam van oorsprong uit Hongarije en was nu woonachtig in Toronto. Het bleek een enorme kwebbel te zijn en vooral op zoek naar spanning en sensatie. Het grappige was dat ze op stukken die perfect geprepareerd waren en wij even lekker het tempo opvoerden zei dat ze het eng vond, terwijl ze als een gek over hobbels, bobbels en tussen bomen door scheurde. Dat vinden wij dan weer minder geschikt. Gelukkig wist Dick prima de gulden middenweg te vinden en zo was er voor elk wat wils vandaag. Eva ontpopte zich al snel als een soort Emil Ratelband en de peptalk als ik even twijfelde bij de buckels was niet van de lucht. Ja, ik vond het wel leuk zei ze. Zij wist duidelijk meer dan ik. Prachtig, wat een type. In de liften leuke gesprekken gevoerd met beiden. Zo begreep Dick er helemaal niets van dat je met zo veel mensen kunt wonen in zo'n klein landje. Hij vond dat wij maar naar Canada moesten komen. Dat dat zo eenvoudig niet is wist hij ook niet. Eva wist ons te vertellen dat er in Toronto helemaal geen criminaliteit is en iedereen heeft er een huis met een tuin. Bijzonder!
Na de hele dag met z'n vieren opgetrokken en genoten te hebben, niet in de laatste plaats van het prachtige weer, hebben wij ons autootje weer gepakt en de reis naar Big White aanvaard. Dat was wat verder dan we verwacht hadden, maar de wegen zijn hier uitstekend en bijna privé.
Toen we bij Westbanks waren, zagen we Kelowna in het dal liggen. We werden verrast door de grootte ervan. Beneden aangekomen zagen we een ongelooflijk aantal winkels. Het was inmiddels donker geworden en qua verlichting proberen ze Las Vegas te evenaren, want ik heb nog nooit zo'n rijk verlichte stad gezien. In Kelowna moesten we afslaan naar Big White en op dat stuk is dan weer duidelijk bezuinigd op verlichting. Of het was op, dat kan natuurlijk ook. Er kon nog geen reflector van af. Het was zeker nog een kilometer of 35 naar boven en ik vond het niet prettig rijden. Ik was dan ook blij toen we er eindelijk waren.
Eenmaal bij het dorp aangekomen deed het ons erg aan een Frans skistation denken. Centrale incheck, parkeergarage en verschillende levels voor wonen, parkeren en skiberging. De kamer in de White Foot Lodge is in orde, geen echte luxe, maar wel 2 zeepjes voor mijn verzameling.
's Avonds onder het complex gegeten in een Duits restaurant. Er was een Duitse serveerster en die was helemaal blij dat ze Hollandse klanten had. Eten prima.
Al vrij snel nadat we weer thuiskwamen zijn we in slaap gevallen.
