Toen we ergens wat wilden drinken kregen we meteen een menukaart voor ons neus en voor we het wisten zaten we weer achter de burgers met frieten en dat terwijl het pas even over half 12 was en het onbijtbuffet van de Caribou Lodge nog maar nauwelijks gezakt was.
Na nog een blokje besloten we de auto in te leveren en in hotel Port O'Call, waar Alamo gevestigd was, te wachten.
De auto inleveren was zo gebeurd: het was alleen een kwestie van de sleutels afgeven. Er werd niet eens gekeken in welke staat hij verkeerde; goed, op 2 barsten in de voorruit na door steenslag. Lezen lukte niet echt in Port O'Call en dus zijn we maar naar het vliegveld gegaan, hoewel we nog uren te vroeg waren, we hoopten daar op wat meer afleiding. Dat lukte, want Calgary Airport bleek groter dan we verwachtten en er waren best een hoop winkeltjes. Toch duurde het lang voordat het tijd was.
Eindelijk was het zo ver en konden we gaan. Het was een rustige vlucht en het opstijgen in de sneeuw was ook geen probleem. Volgens de piloot zouden we er 8 uur en 1 minuut over doen naar Londen. We hebben onderweg ongeveer 2 uur geslapen en in Londen bleek het prachtig weer te zijn. Ditmaal moesten we op Heathrow wel de volle 2 uur wachten en omdat we inmiddels zo gaar als boter waren viel dat zwaar.
Opvallend was weer de strenge douanecontrole en in de wachthal stonden zelfs zwaar bewapende politiemannen op wacht.
De vlucht naar Amsterdam verliep een stuk minder rustig. Sterker nog: uitermate onrustig. Het stormde flink en dat was in dit kleine toestel goed te voelen en te horen. Alles rammelde zo nu en dan. Ik vond het dan ook niet erg dat we er waren. Op Schiphol konden we precies de trein van 17.16 uur halen, wat betekende dat we om 18.15 uur in Roosendaal zouden zijn waar pa ons al op stond te wachten: het definitieve einde van de vakantie.
Blij om weer bij Idse te zijn, maar jammer dat het voorbij is, gaan we morgenochtend naar ons eigen huis.
